Historia
Nazwa wsi wywodzi się z języka starosłowiańskiego, gdzie bardo oznacza wzgórze. Parafię wyłączono z parafii biechowskiej na przełomie XIII i XIV wieku. Pierwszym historycznym proboszczem był Wojciech – wzmianka o nim z 1399.
Pierwotny kościół był drewniany. Około 1570 roku właściciel dóbr – Krzysztof Bardzki z Wrześni, odstąpił obiekt swoim współwyznawcom braciom czeskim. Na początku XVII w. potomkowie Bardzkiego powrócili na katolicyzm, wraz z kościołem.
4 sierpnia 1783 wmurowano kamień węgielny pod obecny kościół zbudowany w stylu klasycystycznym. Jest to fundacja Ignacego Suchorzewskiego i jego syna Wincentego – kolejnych właścicieli Barda.
Świątynia została konsekrowana w 1918 roku przez kard. Edmunda Dalbora.
Architektura
Obiekt trzynawowy z kwadratową zakrystią, dobudowaną prawdopodobnie w XVIII wieku. Dwa rokokowe ołtarze boczne. W ołtarzu głównym obraz Matki Boskiej Szkaplerznej, uważany za cudowny. Ambona klasycystyczna. Dzwon pochodzi z 1716, z poprzedniego kościoła. Przy kościele figura Najświętszego Serca Pana Jezusa, ufundowana w 1930 r. przez Franciszka Eustachego Hutten-Czapskiego (1873-1953), pierwotnie ustawiona w pałacowym ogrodzie. W czasie II wojny światowej została zbezczeszczona przez oficera niemieckiego w 1944 r. Przeniesiona przed kościół, odmalowana i poświęcona w 2007. Pełną rekonstrukcję figury (odtworzenie głowy i dłoni Pana Jezusa) przeprowadzono w lipcu 2013. Niegdyś, przy kościele znajdował się cmentarz. Dziś stoją nagrobki: Franciszka Hutten-Czapskiego i jego żony Anny Broeckere, których szczątki sprowadzono z Gniezna oraz Katarzyny Manickiej zmarłej w 1875.